Langs de stranden van de Noordzee zie je het regelmatig: dikke lagen wit schuim, een enkele keer wel metershoog. Dit zogenaamde zeeschuim ontstaat door een natuurlijk proces in zee.

Het begint bij plankton en algen. Wanneer deze microscopisch kleine organismen afsterven, komen er stoffen vrij zoals eiwitten, vetten en suikers. Deze werken als een soort natuurlijke zeep: ze verlagen de oppervlaktespanning van het water, waardoor luchtbelletjes makkelijker blijven hangen.

Met name bij harde wind en hoge golven wordt het zeewater als het ware opgeklopt, net als slagroom. De combinatie van opgeklopt water en organische stoffen zorgt dan voor schuimvorming. Onder bepaalde weersomstandigheden kan het schuim zich ophopen tot spectaculaire hoeveelheden aan de kust.

Hoewel het er onschuldig uitziet, kleven er ook risico’s aan. Recentelijk is aangetoond dat zeeschuim namelijk relatief hoge concentraties PFAS kan bevatten. Dit zijn chemische stoffen die nauwelijks afbreken in het milieu en schadelijk kunnen zijn voor mens en dier. In Nederland zijn op verschillende plekken schuimmonsters genomen met opvallend hoge PFAS-waarden.

Een ander risicio van een dikke laag zeeschuim is dat het zwemmers en surfers kan desoriënteren. Door het beperkte zicht kunnen zij de richting kwijtraken, wat gevaarlijke situaties oplevert.

Het algemen advies in zeeschuimsituaties is: geniet van het uitzicht, maar vermijd contact met grote schuimlagen. Denk daarbij ook aan bijvoorbeeld kinderen en honden. Onder andere de KNRM geeft waarschuwingen uit als er veel zeeschuim wordt verwacht.